Bali, Kuta

Woensdag 09-01

Van een Jet-Leg merken we eigenlijk weinig, dat komt nog, in Maart, op de terugweg.
De afgelopen dagen overal naartoe geweest, Little India, Chinatown, met een, uit de Vietnam-oorlog, Amerikaanse amfibisch voertuig een rondrit gemaakt over water en land, leuk om eens mee te maken.
Een toer langs de bekende plaatsen van Singapore, net een soort Hop-on Hop-off bus, alleen moet je blijven zitten !
Verschillende eettentjes gezocht en bezocht natuurlijk, want aan de inwendige mens moet ook gedacht worden !!!

En toen gebeurde het, zo is het droog, en zo heb je een wolkbreuk van een uurtje, half uurtje later opnieuw een wolkbreuk alsof we nog niet genoeg over ons heen hebben gekregen.
Je merkt het meteen… het is niet om uit te houden, zo broeierig, temperatuurmeter stijgt naar de 38/40 graden. Onze shirt zijn niet nat van de regen, maar van de zweet !!!

Gauw een Mall in, op elke hoek, van elke Metro-station is wel een of twee SUPER-MALLS te vinden. Maar de grootste is toch wel TECNET, zo groot, dat je het je eigen niet kan voorstellen zo GROOT.
Meteen een grote koffer gekocht S$45,- is ongeveer €30,- konden we niet voorbij laten schieten, want deze koffer kost in Phuket ongeveer €125,- en een koffer hadden we toch nodig. Een nadeel, deze koffer hadden we niet doorgegeven aan AirAsia in Nederland toen we boekte, dus inchecken ging niet.
Wij naar de Counter van AirAsia, en daar bleek het te kloppen, we hadden geboekt zonder RUIMTE-BAGAGE, en nu kwam er een koffer bij, kosten €24,-
Ach ja, een lege koffer het vliegtuig in vonden we ook zielig, koffertje handbagage erin gepropt, zodat wij zelf weinig hoefde te sjouwen, en zo vertrekken we weer.
En ik zou het bijna vergeten te vermelden, we hadden het verkeerde koffertje in de grote koffer gedaan… in het koffertje wat we nog bij ons hadden, zat een pakje saus, HOT CHILLI CRAB… 125gr. Geseald en al… maar je raad het al… 125gr. is 125gr. En geen 100gr.!!!
IN BESLAG GENOMEN !!!
Maar goed, jullie raden het al… wij zijn weer op de Airport, ons vliegtuig vertrekt om 12.15uur (Singapore time) onderweg naar BALI, Denpasar, Indonesië en de komende 2 weken zitten we in UBUD & KOTA
En ja hoor… Vertraging, 14,15uur vertrekken we..
En nog een keertje vertraging er boven op, nu vertrekken we om 15.05 uur.
En wat denk je….
Hoppa… Nog een keertje een vertraging, tenslotte vertrekken we om 15.35 uur.
Eenmaal in het vliegtuig beseffen we dat het maar 2.5 uur vliegen is.
even krap gaan zitten… besluit onze mede passagier ergens anders te gaan zitten…
3 naast elkaar is wel krap… maar het is niet anders.

Eenmaal door de douane grote rijen met mensen de ene roept harder dan de ander “TAXI” “TAXI Sir…. Need Taxi… sir… Sir…. Taxi? Very Cheap only 400.000 Roepia…”
Ik roep meteen terug “How much… 400, Pfff is not cheap… expensive !
“No, no” Riep ze terug, terwijl wij gewoon doorlopen en een potentiele klant misloopt.
“400.000 is cheap…” We geven er maar geen aandacht aan…. En dat merkt ze… “300.000 roepia” roept ze… Ron en ik kijken elkaar aan en roepen tegelijk “OKE”.
En op dat moment dat we oke zeiden… bekruipt me het gevoel dat we toch veel te veel hebben betaald. Maar goed, we willen nu eenmaal zo snel mogelijk naar het hotel.
Na een dodemansrit van een uurtje, en de dood meerdere keren in de ogen gezien te hebben, komen we aan bij het hotel…. Althans… het naam-plaatje “White House”.
“There is hotel” roept de chauffeur, we kijken een smal donker steegje in…. En roepen… “There?” nou ja zeg , je wilt er nog niet dood gevonden worden, maar goed… het is donker, en je ziet niet veel, wij het steegje in.
na verschillende keren verkeerd gelopen zijn, komen we een Russin tegen, en vragen haar naar het hotel, ze loopt mee, en voilà we zijn er.
Dit hadden we nooit gevonden in deze doolhof.
Maar we zijn er, dat telt.
Gauw inchecken, en klaar.
Alles even fatsoeneren, koffers opruimen, kleding die gewassen moeten worden klaar leggen, douchen en ons terrasje op… bij de kamer !
Eenmaal gesetteld overmand de vermoeidheid, we chatten nog een beetje op de WhatsApp, en houden het voor gezien.
Het was een intense dagje, zeg dat wel…

Oogjes dicht, en snaveltje toe…

Groeten,
Tot over een paar dagen, (als we beter internet hebben)

Marco & Ronnie